Дар саҳифаҳои таърихи навини Тоҷикистон номи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо ҳарфҳои заррин сабт шудааст. Он замон, ки дар Иҷлосияи XVI Шурои Олии Тоҷикистон (соли 1992) Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун Сарвари давлат интихоб гардиданд, кишвар дар гирдоби ҷанги шаҳрвандӣ қарор дошт. Нооромӣ, хунрезӣ, парокандагӣ ва ноумедӣ ҷомеаро фаро гирифта буд.

Маҳз дар ҳамон лаҳзаҳои ҳассосу тақдирсоз Пешвои миллат бо иродаи қавӣ ва суханони умедбахш ба майдон омаданд. Он кас бо боварии комил изҳор намуданд, ки ҷанги бародаркушро танҳо худи тоҷикистониён метавонанд хотима бахшанд. Ин даъвати ватандӯстона, садои сулҳу ваҳдат, тадриҷан дар дили мардум умед ва иттиҳодро зинда кард.

Мо чунин вазъияти муташанниҷро солҳои 90-и асри гузашта дар кишвари худ низ эҳсос карда будем. Баъзе қувваҳо тавассути мухолифин дар мамлакат ҷанги шаҳрвандӣ оғоз намуда, Тоҷикистони ободро ба майдони набард табдил доданӣ буданд. Бояд қайд кард, ки баъзе давлатҳо барои нооромӣ ва харобии кишвари мо манфиатдор буда, бо ҳар роҳ ба мақсади нопоки худ расидан кӯшиш менамуданд.

Пешвои миллат роҳи душвори барқарории сулҳро бо ирода ва қадамҳои устувор пай намуданд. Маҳз бо талошҳои пайвастаи Эмомалӣ Раҳмон сулҳу субот дар Тоҷикистон барқарор ва ваҳдати миллӣ амалӣ гардид. Сулҳи Тоҷикистон на танҳо натиҷаи музокироти расмӣ, балки самари иродаи мардум, хирадмандии Пешвои миллат ва боварии халқ ба фардои осуда буд. Эмомалӣ Раҳмон бо сабру таҳаммул ва сиёсати хирадмандона тамоми қувва ва таҷрибаи худро ба он равона сохтанд, ки миёни бародарон сулҳ барқарор шавад, меҳри Ватан дубора дар дилҳо фурӯзон гардад.

Пас аз имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ, ки 27 июни соли 1997 ба вуқуъ пайваст, марҳалаи нав — марҳалаи бунёдкориву созандагӣ оғоз ёфт. Сарвари давлат аз рӯзҳои аввал мардумро ба ваҳдат, меҳнат ва эҳёи кишвар даъват намуданд. Дар баробари барқарор кардани сохтори давлатӣ ва низоми конститутсионӣ, Пешвои миллат ба эҳёи соҳаҳои иқтисод, маориф, тандурустӣ ва фарҳанг таваҷҷуҳи хоса зоҳир карданд. Бо ташаббуси эшон садҳо корхонаҳои нав, мактабҳо, бемористонҳо, роҳҳо ва иншоотҳои муҳими стратегӣ бунёд гардиданд.

Алҳол, Тоҷикистон аз кишвари ҷангзада ба давлати сулҳпарвар, амн ва босубот табдил ёфтааст. Ин ҳама натиҷаи заҳматҳои пайгирона, садоқат ба миллат ва сиёсати дурбинонаи Пешвои муаззами миллат мебошад. Пас аз барқарор гардидани сулҳу субот дар кишвар, Тоҷикистон бо роҳбарии Сарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар арсаи байналмилалӣ ҳамчун давлати сулҳпарвар ва ҳамкорталаб шинохта шуд. Сиёсати хориҷии хирадмандонаи Тоҷикистон бар асоси дӯстӣ, эҳтироми мутақобил ва ҳалли осоиштаи низоъҳо роҳандозӣ гардид.

Имрӯз Тоҷикистон бо даҳҳо кишварҳои ҷаҳон равобити сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангиро густариш дода, дар созмонҳои байналмилалӣ мавқеи устувор дорад. Пешвои миллат борҳо дар минбарҳои ҷаҳонӣ масъалаҳои мубрами инсоният — аз ҷумла таъмини амният, мубориза бо терроризму ифротгароӣ, ҳифзи муҳити зист ва захираҳои обиро ба таври ҷиддӣ матраҳ намудаанд. Бо ташаббус ва роҳнамоии Эмомалӣ Раҳмон масъалаи об ба яке аз меҳварҳои сиёсати байналмилалии Тоҷикистон табдил ёфт. Пешниҳодҳои кишвар дар робита ба “Даҳсолаи байналмилалии амал – Об барои рушди устувор” аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ ҷонибдорӣ ёфт ва мавқеи Тоҷикистонро ҳамчун пешсафи ташаббусҳои созанда боз ҳам таҳким бахшид.

Тоҷикистони имрӯза — ин Ватани сулҳу ваҳдат, давлати созандагӣ ва ҳамзистии осоишта аст. Дар зери роҳбарии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон халқи тоҷик бо иттиҳоду ҳамдилӣ сӯйи ояндаи равшан қадам мегузорад. Имрӯз, вақте ки аз он рӯзҳои пурошӯб ва пурдарди таърих зиёда аз се даҳа мегузарад, ҳар як шаҳрванди кишвар бо ифтихор метавонад бигӯяд, ки Тоҷикистон роҳи душвор, вале пуршарафи сулҳу ваҳдатро тай намуд. Ин роҳ бо иродаи қавии Пешвои миллат ва бо ҳамбастагии мардуми бофарҳанги тоҷик муяссар гардид.

Сулҳ барои миллати мо на танҳо хотимаи ҷанг, балки оғози зиндагии нав — оғози бунёди Ватани ободу озод буд. Имрӯз Тоҷикистони соҳибистиқлол бо роҳбарии хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба марҳалаи нави рушд ворид шудааст. Дар кишвар корхонаҳои саноатӣ, иншооти энергетикӣ, роҳҳои байналмилалӣ ва марказҳои илмиву фарҳангӣ сохта мешаванд. Пешвои миллат борҳо таъкид кардаанд, ки “ваҳдат шарти асосии ҳастии давлат ва бақои миллат аст.” Ин суханҳо барои ҳар як сокини кишвар рамзи масъулият ва меҳр ба Ватан мебошанд. Танҳо дар сояи ваҳдат ва ҳамдилӣ метавон Тоҷикистонро боз ҳам ободтар ва пешрафтатар гардонд.

Тоҷикистони сулҳпарвар имрӯз дар миёни ҷомеаи ҷаҳонӣ ҳамчун намунаи барҷастаи ризоияти миллӣ ва суботи сиёсӣ шинохта мешавад. Ва ин дастоварди бузург, бешак, меваи сулҳ, иттифоқ ва роҳнамоии оқилонаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аст. Сулҳу ваҳдати миллӣ ба мо на танҳо оромиву субот овард, балки ҳамчун арзиши муқаддас дар шуури ҳар як шаҳрванди кишвар ҷой гирифт. Имрӯз наслҳои наврасу ҷавон дар фазои орому осуда, таҳти парчами сулҳ ва истиқлолият тарбия меёбанд. Онҳо бояд хуб дарк намоянд, ки ин неъмати бузург бо заҳмат, ҷоннисорӣ ва фидокориҳои фарзандони содиқи Ватан ба даст омадааст.

Вазифаи наслҳои имрӯза — ҳифзи ин дастоварди беназир, пос доштани ваҳдат ва идомаи роҳи созандагист. Чунки сулҳ танҳо бо ҳифз ва арҷгузорӣ ба он устувор мемонад. Пешвои миллат ҳамеша таъкид менамоянд, ки ҳар як шаҳрванди кишвар бояд сулҳро мисли нури дида ва ҷони худ ҳимоят намояд. Тоҷикистони соҳибистиқлол имрӯз бо ифтихор ба сӯи ояндаи дурахшон, рушди устувор ва пешрафти босубот қадам мегузорад. Ин марҳалаи нави таърихӣ бо иттиҳоду ҳамдилии мардуми кишвар, бо заҳмат ва меҳнати содиқонаи ҳар як тоҷик мазмун пайдо мекунад.

Сулҳ, ваҳдат ва истиқлолият — ин се сутуни асосии ҳастии давлат ва бақои миллатанд. Бо роҳнамоии хирадмандонаи Пешвои миллат, халқи Тоҷикистон собит намуд, ки метавонад аз ҳар озмоиш гузарад, ҳар душвориро паси сар намояд ва Ватани худро ба давлати пешрафта ва обод табдил диҳад. Имрӯз, баъди солҳои зиёд аз он рӯзҳои пурошӯб, Тоҷикистони азизамон чун як кишвари амну осуда, обод ва рӯ ба тараққӣ дар арсаи ҷаҳон эътироф шудааст. Он чи ки дар оғози солҳои навадум орзӯи ҳар як тоҷик буд — сулҳ, оромӣ ва ваҳдати миллӣ — имрӯз ба воқеият табдил ёфтааст. Ҳамаи ин комёбиҳо бо талошҳои пайваста, ҷонфидоӣ ва сиёсати дурбинонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон амалӣ гардиданд. Бо роҳнамоии хирадмандонаи ӯ халқи тоҷик тавонист аз вартаи ҷанг ва нобасомонӣ раҳо ёбад ва роҳи ободӣ, ҳамбастагӣ ва пешрафтро пеш гирад.

Имрӯз ҳар як шаҳрванди кишвар, новобаста аз миллату мазҳаб ва ҷойи зист, бо ифтихор аз он сухан мегӯяд, ки зери парчами ваҳдату сулҳ зиндагӣ дорад. Ҳамагон масъуланд, то ин фазои оромиро ҳифз намоянд, арзишҳои миллӣ ва дастовардҳои даврони истиқлолиятро пос доранд. Тоҷикистон имрӯз рамзи сулҳ ва ваҳдати ҳақиқӣ аст — намунае, ки ҷаҳониён онро эҳтиром мекунанд. Ва ин дастоварди бузургро таърих бо номи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва мардуми сарбаланди тоҷик абадан ёд хоҳад кард. Сулҳу ваҳдати миллӣ аз бузургтарин дастовардҳои даврони соҳибистиқлолии Тоҷикистон ба шумор меравад. Он на танҳо оромиву суботро ба кишвари мо овард, балки заминаи устувори рушд, пешрафт ва эҳёи тамоми соҳаҳои ҳаёти давлатиро фароҳам сохт.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо иродаи қавӣ, хирадмандӣ ва муҳаббати беандоза ба Ватан тавонистанд миллати парешонро муттаҳид созанд, ба ҷанги бародаркуш нуқта гузоранд ва роҳи нав — роҳи сулҳ, ҳамдигарфаҳмӣ ва созандагиро боз намоянд. Имрӯз Тоҷикистон ба як давлати сулҳпарвар, амн ва рушдёфта табдил ёфтааст. Дар ҳамаи соҳаҳо — иқтисод, илму маориф, фарҳанг, саноат ва сиёсати хориҷӣ — пешравиҳои назаррас ба даст омадаанд. Ҳамаи ин дастовардҳо самари сулҳи деринтизор ва сиёсати дурандешонаи Пешвои миллат мебошанд. Ҳифз ва пойдории сулҳу ваҳдат вазифаи муқаддаси ҳар шаҳрванди кишвар аст. Танҳо дар фазои иттифоқ ва ҳамдилӣ метавонем Тоҷикистонро боз ҳам ободтар ва шукуфотар гардонем.

Сулҳ — ин на танҳо неъмати бузург, балки ҷавҳари ҳастии миллат аст ва то вақте ки сулҳ дар дили ҳар тоҷик ҷой дорад, Тоҷикистони азизамон бо ифтихор, оромӣ ва пешрафт қадам хоҳад гузошт.

Зафар Раҳмонов, устоди ДПДТТХ