Инак Тоҷикистон таҳти сарварии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллц-Пешвои миллат, Президенти кишвар мӯҳтарам Эмомалц Раҳмон рӯз то рӯз мақоми худро дар арсаҳои байналмиллал баланд мебардорад. Шукронаи Истиқлолияти давлатц, ки таи 31-соли охир миллати мо танҳо роҳи рушдро чун стратегия ба нақша гирифта аз рӯи он фаъолият мебарад. Мардумон низ дар ин фазои Истиқлолият ҳамеша дар фикри баланд бардоштани маърифати ватандориву ватандӯстц буда пайрави Пешвои миллати тоҷик ҳастанд. Албатта ҳамаи мо шукри он дорем, ки Тоҷикистон соҳибистиқлол асту манзараҳои даҳшатбори солҳои 90-умро бо шарофати мустақилц хотима дод. Вагарна аз дидани он манзараҳои хунину майдонишиниҳои ҷонибҳо тамоми мардумро ба таҳлуқа оварда, ҳар нафаси кашидаамонро заҳри бадан фикр мекарданд. Аммо ҳар яки онҳо аз омадани субҳи сафо пас аз торикии шаб умеде доштанд, ки фардо вазъият хуб хоҳад шуд. Дуруст аст, ки дар он солҳо миллати мо хеле зарбаи сахти моддию маънавц дид, вале хушбахтона дар охир оташи ҷанг хомӯш гашта дар ин баробар Ваҳдату якдилии миллц дар кишвар мақоми худро касб кард.

Хушбахтона мо имрӯз Тоҷикистонро чун кишвари зебою биҳиштосо мебинем ва дар хоки он зиндагии тинҷу осударо ба сар мебарем. Бояд ба қадри озодию ба худ мустақил будан расида, кишварамонро бештар зеботару вазъияташро ҳамеша дар ҳолати сулҳу субот қарор диҳем, то ояндагон, ки фарзандони мову шумоанд, дар Ватани ободу осуда ба воя расида вориси накӯкорию фазилатҳои некц ватандӯстонаи мо бошанд. Моро мебояд, ки зарраи хоки Ватанро барои парокандагӣ иҷозат надиҳем, зеро ҳамин ҳар як давлат худи мардумонаш аст. Агар мо ба ҳамаи амалҳо ва ношоистагариҳои душманони миллатамон чашм пӯшем фардо азизони мо, ҷигарбандони мо сарсону бесаробон ва бехонаву беватан мемонанд. Биёед барои ҳимояи як порчагии ватанамон софдилона хизмати шоиста кунем.

Рустамова Ш, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд