Заминаҳои асосии зиндагонии осуда аз он сарчашма мегирад, ки ҳар як шаҳрванд дорои масъулияти баланди ватандӯстӣ ва хештаншиносӣ бошанд. Пас дар тарбияи фарзандон саҳми оила, падару модар босазо ба шумор меравад, зеро тарбияи ҳар як фарзанд пеш аз ҳама масъулияти асосӣ ва муҳимми ҳар як падару модре мебошад, ки ӯро ба дунё овардааст. Роҳи дурусти зиндагониро нишон додан, фарқи хайру шарро фаҳмонидан вазифаи падару мода аст. Агар мо фарзандонамонро аз синни хурди кӯдакӣ тарбияи дуруст дода натавонем, фардо фарзандони моро бегонагон барои тарбия намудан мепардозанд. Пас аз он, вақте, ки тарбия додани фарзандони мо бар дӯши бегонагон мемонад, аз ин бадбахтии бештаре дар зиндагӣ намемонад. Ҳоло, ки саодати бузурги зиндагӣ, яъне бахти падару модар будан моро фаро расидааст, кӯшиш намоем, то фарзандонамонро дар руҳияи хештаншиносӣ, башардӯстӣ ва меҳанпарастию саодатҷуйиву некназарӣ тарбия намоем. Ҳамон вақт мо барои миллати худ заминаи мусуоид барои ояндаи дурахшон доштани он фароҳам меовараем.

Агар барои пойдории сулҳу субот коре кардан хоҳем, қадами аввал он аст, ки фарзандонамонро дар роҳи дуруст тарбия кунем ва дар навбати худ тарбияи волову инсонпараваронаи онҳо масъулияти ҳар яки мост. Замоне аз рӯйи беэътиноиву бепарвоии волидон аъзоёни ташкилотҳои ифротгар фарзандони моро бо роҳи фиреб ба доми маргбори худ кашида буданд. Дур мондан аз тарбия, дур будан аз меҳру муҳаббати падару модар ва масъулияти онҳо ҷавонони моро ба ҳамин ҳолат оварда расонид. Яқин медонам, ҳар волидоне, ки барои онҳо ҳодисаҳои даҳшатбори асри гузашта дар миллати тоҷик дарси ибрат шуда бошад, минбаъд наслҳои оянда худро пеш аз ҳама дар руҳияи ватандӯстиву ҳуввияти миллӣ тарбия мекунанд. Аз таърих огоҳ шуда будем, ки ҷонфидоёни миллати тоҷик чӣ гуна барои сохти ҷумҳуриро соҳиб шудани Тоҷикистон талошҳо намуда буданд, имрӯз ки ин саодати шаҳрвандиро дорем вазифаи мо танҳо аз он иборат аст, ки ба хотири эмин доштани як порчаи замини Тоҷикистон аз дасти душманони халқ хизмати шоиста намоем. Маҳз ба ҳамин хотир ҳодисаҳои сиёсии солҳои 90-ум низ дар хотироти мардум ба сифати таърих монда бошад ҳам, миллати тоҷикро қариб аз даҳ соли рушду тараққиёт боздошт. Мутаассифона аксарияти мардумони тоҷик он замон гирифтори ақидаҳои вайронкоронаи душманони халқ гашта, бародар сӯи бародар ё падари худ тир кушода, талафоти ҷонию маънавии зиёдеро ба бор овард.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон маҳз дар такя ба масъулияти падару модарон дар Паёми хеш ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон қайд карданд, ки: “Ҷавонони ободкору ояндасоз барои беҳтар гардидани тамоми соҳаҳои афзалиятноки кишварамон саҳми босазо хоҳанд гузошт”.

Бояд ҳамаи ин суханҳо барои ҷавонони мо боиси ифтихор бошад, зеро Сарвари давлат маҳз ҷавононро симоҳои эътимодноки давлату Ҳукумат мепиндоранд ва ояндаи Тоҷикистонро ба фаъолияти созандаи онҳо вобаста медонанд.

Фароғат Маҳмудова, устоди ДПДТТ ба номи академик М. Осимӣ дар шаҳри Хуҷанд