Ҷавонони бонангу ор ва бошарафи миллати мо ҳамеша кӯшиш ба харҷ медиҳанд, ки сазовори номи бузурги ҳимоятгари Ватан бошанд. Аз ин хотир оиди бетараф набудани кулли ҷавонон ва зиёиёни кишвар нисбат ба вазъи муташанниҷи сиёсии ҷаҳон ва гаравидани ҷавонони кишвар ба ҳар гуна ҳизбу ҳаракатҳои носолим ва ташкилотҳои хусусиятҳои ифротгароиву террористӣ дошта баён созам. Мо медонем, ки дар муддати начандон дур аз ҷониби як зумраи “диндорону ватандӯстон” дар кишвари мо кам буд, ҳодисаи ваҳшатангези асри гузашта такрор гардад. Имрӯз бошад, бо ввоситаи тӯҳмату дурӯғҳои беасос мухолифон талаби онро дорнад, ки ҷинояткороне, ки дар асоси ҳамин нобасомониҳо зиндонӣ гаштаанд, озод карда шаванд. Барои ҷамъият хавфнокии кирдорҳои мазкурро ба назар гирифта, Ҷумҳурии Тоҷикистон чунин кирдорҳоро ҷиноят эътироф намудааст ва ҷиҳати ба амал баровардани мубориза бар зидди ин номгўи ҷиноятҳо ба Кодекси ҷиноятии Ҷумҳурии Тоҷикистон тағйироту иловаҳои ворид намудааст. Пас чаро бояд давлату ҳукумат дидаву дониста ба ҳамин ҷинояткорон роҳ мекушодааст? Ин талаботи шоҳонаи худро бояд наҳзатиҳо ба он “хоҷагони абарқудрат” гӯянд, ки онҳоро мешунаванд. Мо бо иродаи қавӣ ва устувори ба ҷанги шаҳрвандӣ хотима бахшида, Истиқлоияти давлатиамонро эълон сохтем ва дигар намегузорем, ки боз Кабирию Ҳаит ва Гадоеву Саидюнусу Мирзои Салимпур барин “дилсӯзони миллат “ ба сари мардум дубора кулфат биёранд.
Дар масъалаи “ФАбрикаи ҷавоб” бошад гуфтаниам, ки ин тӯҳмати навбатии Салимпур аст, ки нисбат ба мақомот ва Кумитаи давлатии амнияяти миллӣ кардаанд. Ба андешаи Мирзо “фабрикаи ҷавоб” ро КДАМ роҳбарӣ дорад. Аммо ин ба ҳадде аз меъёр гузашта истодааст, ки журналисти тунраву ифротгар нисбат ба мақомот бӯҳтон мезанад. Пеш аз ин, ки Мирзо бобати “фабрикаи ҷавоб” сухан мекунад ва аз шарҳу баёни он ба ғазаб омадааст,боре фикр кунад, ки шояд ӯ низ дар сомонаи “МУСТАҚИЛ, ХОЛИС ва БЕТАРАФ”и худ “фабрикаи савол” ташкил карда бошанд. Имрӯз воқеан ҳам мардумони кишвар бисёр зирраку ҳушёранд, хосатан ҷавонон, зеро мардуми тоҷик як бор нӯшобаи шумобарин моҷароҷӯёнро нӯшидаанд. Ва хостаанд, ки ба он сааолҳои ғаразнокатон ҷавобҳо ирсол намоянд. Аммо ин ҷо гуноҳи КДАМ ва мақомот чист, ки онро болои сари онҳо андохтаед. Касе, ки он нигоштаҳои интишоршударо навиштааст, ки аз Кабирӣ пул мегиред, шоядам ягон пайрави доред, вагарна “то шамол нашавад, барги дарахт намеҷунбад” гуфтаанд. Гузашта аз ин муттаҳамкуниҳои шумо ба кормандони мақомотҳои давлатӣ айнан ба якдигар хусисияти монанди дорад. “Ҷаноб” и Салимпур иқрор шавед, ки ба хотири манфаитҳои онҳое, ки ба миллати тоҷик хиёнат карданд, кор карда истодаед. Вагарна чаро “Паймони миллӣ” ва диггар хоҷагони амрикоиву эрониҳоятон саҳифаҳои “Ахбор. ком” ро пур мекунанд. Шумо хато мекунед, ки дар миллати мо матбуоти мустақилро намебинед, зеро чашми шуморо маблағи аз хоҷагон дастрас шуда парда пӯшонидааст. Ва ҳамон пулҳо сомонаи шуморо “мустақил, холис ва бетараф” кардааст.
Мардум сулҳ мехоҳанд, на низову моҷаро. Аз ҳаминн лиҳоз афкороти бегона ва таҳриккунандаи сомонаи шуморо маҳкум сохтанианд. Дарки масъулияти волои меҳанпарастии мардумон метавонад омили пешрафти диёр бошад, инчунин барои маърифатнокии наслҳои имрӯза ҷомеа ба таҷрибаҳои бойи бузугсолон ниёз дорад. Мутмаинам, ки агар сулҳофару сулҳхоҳ чун сарвари оқили давлат бошем, дигар барои ташвиш аз ояндаи миллат асосе боқӣ нахоҳад монд.
Маърифат Мавлонова,
устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
